Άνοδος στην εξουσία
Επιστρέφοντας στη Γαλλία, το μόνο που μπορούσε να κάνει επαγγελματικά ήταν να ενταχθεί και πάλι στις τάξεις του γαλλικού στρατού. Υπηρετούσε πλέον στη Νίκαια (Ιούνιος 1793) και σύντομα έδειξε την προτίμησή του στους Ιακωβίνους, το δημοφιλές πολιτικό μόρφωμα που είχε ξεπηδήσει από τη Γαλλική Επανάσταση.
Ήταν εξάλλου μια ταραγμένη περίοδος για τη χώρα: η Γαλλία είχε ανακηρύξει τη δημοκρατία της το 1792, τρία χρόνια μετά το ξέσπασμα της πολιτικής επανάστασης, και την επόμενη χρονιά θα αποκεφαλιζόταν ο βασιλιάς Λουδοβίκος ΙΣΤ’. Ο Μαξιμιλιανός Ροβεσπιέρος θα εγκαινίαζε όπου να ’ναι τη Βασιλεία του Τρόμου (1793-1794) και θα έστελνε στην γκιλοτίνα περισσότερους από 40.000 ανθρώπους, με τις κατακλυσμιαίες πολιτικές ζυμώσεις να παρουσιάζουν έτσι πρωτοφανείς ευκαιρίες αναρρίχησης σε φιλόδοξους πολίτες.
Τα γεγονότα αυτά είναι λίγο-πολύ γνωστά, αυτό που πρέπει ωστόσο να τονιστεί είναι όταν έχασε την εύνοια του Ροβεσπιέρου (ήταν από τα πρωτοπαλίκαρά του!), ο φέρελπις αξιωματικός συντάχθηκε με το μετριοπαθέστερο Διευθυντήριο (1795), σώζοντας μάλιστα αρκετές φορές την εύθραυστη Δημοκρατία από αντιδραστικές και αντι-επαναστατικές δυνάμεις που ζητούσαν την επιστροφή στο παλαιό φεουδαρχικό και μοναρχικό καθεστώς (όπως η κατάπνιξη της εξέγερσης των βασιλοφρόνων στο Παρίσι). Για τις δημοκρατικές του προσπάθειες, ο Ναπολέων τιμήθηκε με τη θέση του διοικητή του Στρατεύματος Εσωτερικού, την ίδια ώρα που λειτουργούσε πια ως σύμβουλος του Διευθυντηρίου σε στρατιωτικά θέματα.
Το 1796, ο Ναπολέων πήρε επιτέλους τη θέση που τόσο αποζητούσε, ως διοικητής δηλαδή της Στρατιάς της Ιταλίας. Η δύναμη των 30.000 αντρών ήταν ωστόσο παροπλισμένη, υποσιτισμένη και με φανερή δυσαρέσκεια προς το καθεστώς και ο Βοναπάρτης σύντομα θα έδειχνε τις οργανωτικές αρετές του, αλλάζοντας άρδην τη σύσταση και τη λειτουργία των δυνάμεών του. Αποτέλεσμα; Η Στρατιά της Ιταλίας να μετρήσει μια σειρά από εμφατικές νίκες κατά των Αυστριακών στην Ιταλία, που όχι μόνο επέκτειναν τη γαλλική κυριαρχία με την κατάκτηση νέων εδαφών, αλλά μετέτρεψαν και τον Βοναπάρτη στον πιο λαμπρό διοικητή του γαλλικού στρατού!
Και σαν να μην έφταναν οι τρομεροί του θρίαμβοι, το εθνικό του προφίλ τονώθηκε ακόμα περισσότερο όταν παντρεύτηκε την αριστοκράτισσα Ζοζεφίν ντε Μποαρνέ, χήρα του μεγάλου στρατηγού Αλεξάντρ ντε Μποαρνέ (που είχε χάσει το κεφάλι του στην γκιλοτίνα του Ροβεσπιέρου) και μητέρα δύο παιδιών (9 Μαρτίου 1796).
Αφού ξεπάστρεψε άλλον έναν εσωτερικό κίνδυνο, ένα ακόμα πραξικόπημα των βασιλοφρόνων δηλαδή, ο Ναπολέων έβαλε κατόπιν στο στόχαστρο τη Μέση Ανατολή, θέλοντας να υπονομεύσει την ευημερία της Βρετανικής Αυτοκρατορίας καταλαμβάνοντας την Αίγυπτο και διακόπτοντας έτσι τους εμπορικούς δρόμους Αγγλίας-Ινδίας.
Η στρατιωτική του εκστρατεία έμελλε ωστόσο να αποδειχθεί καταστροφική! Την 1η Αυγούστου 1798, ο στόλος του ναυάρχου Οράτιου Νέλσον αποδεκάτισε τις δυνάμεις του στη Μάχη του Νείλου, κάτι που κηλίδωσε τη δημόσια εικόνα του γάλλου διοικητή. Και σαν να μην έφτανε αυτό, Βρετανία, Αυστροουγγαρία, Ρωσία και Οθωμανική Αυτοκρατορία σχημάτισαν νέα συμμαχία κατά της Γαλλίας. Κι έτσι, την άνοιξη του 1799, οι γαλλικές δυνάμεις συντρίφτηκαν στην Ιταλία, αναγκάζοντας τη Γαλλία να αποχαιρετίσει έτσι το μεγαλύτερο μέρος της χερσονήσου.
Και στο εσωτερικό της Γαλλίας όμως τα πράγματα δεν πήγαιναν καλύτερα και τον Ιούνιο του 1799 ένα νέο πραξικόπημα κατέληξε με την ανάληψη της εξουσίας του Διευθυντηρίου από τους Ιακωβίνους. Τον Οκτώβριο ο Ναπολέων επέστρεψε στη Γαλλία και συνωμοτώντας με τον αβά Εμανουέλ Σεγιές, το νέο μεγάλο κεφάλι του Διευθυντηρίου, καταλήγουν σε σχέδιο για αντιπραξικόπημα που θα έφερνε τους δύο άντρες (και έναν ακόμα, τον Πιερ-Ροζέ Ντικό) στην εξουσία της χώρας…
No comments:
Post a Comment