Μέτριος Μαθητής

Ας φανταστούμε ένα αγρίμι, με άξεστους τρόπους, μιλώντας σπαστά γαλλικά, ντυμένο φτηνά, ριγμένο στο περιβάλλον της αριστοκρατικής νεολαίας της ηπειρωτικής χώρας, σχεδόν σα σε άλλο πλανήτη, να είναι εκεί για να δεχτεί παιδεία κατάλληλη με την υπόσταση του: έτσι θα πάρουμε μια ιδέα για την εντύπωση που προκάλεσε στους συμμαθητές του, όταν έφτασε, στις 15 Μαΐου του 1779, στη στρατιωτική σχολή της Μπριέν. Υπότροφος του βασιλιά (ο πατέρας του είχε εφοδιαστεί ένα πιστοποιητικό απορίας), ο νεαρός θα σπούδαζε έτσι στη μία από τις δώδεκα σχολές που προετοίμαζαν (σύντομα) τους γιους των αριστοκρατών για το στρατιωτικό επάγγελμα.

Εκεί, σ' αυτή τη μικρή κωμόπολη της Καμπανίας, ο θρύλος θα αντλήσει τα ωραιότερα στερεότυπα για την παιδεία και την εκπαίδευση του «παιδιού που ξεκίνησε από το τίποτα για να κυριεύσει τον κόσμο»; ο μοναχικός μαθητής που τον ενέπαιζαν για τον τονισμό στην προφορά των γαλλικών και το δυσπρόφερτο όνομά του (Ναπολεόνε που με δυσκολία μπορούσε να προφέρει ένρινα το τελικό «ν») οι καθηγητές που πρόβλεπαν ότι θα είχε το καλύτερο μέλλον (πόσοι από τους παλαιούς μας δασκάλους δεν έκαναν το ίδιο μιλώντας κάθε χρόνο για τους καλύτερους της τάξης;) ο ικανός για χάραξη στρατηγικής κατά τη διάρκεια ενός θρυλικού χιονοπόλεμου (όταν έχει χιόνι, όλα τα παιδιά παίζουν χιονοπόλεμο• απ' αυτό μέχρι την ένδειξη για πρώιμες στρατηγικές ικανότητες... πάει πολύ...). 

Η πραγματικότητα είναι πιθανώς λιγότερο χαριτωμένη από το θρύλο, γιατί επιμένει πολύ στην «εγκυκλοπαιδική» μόρφωση του Ναπολέοντα. Εάν πιστέψουμε τους λιβανιστές της, ο Ναπολέων πρέπει να τα είχε όλα διαβάσει, όλα αφομοιώσει. Υπερβάλλουν. Ήταν σίγουρα, όπως τόσοι μαθητές και ενήλικες της εποχής του, αχόρταγος αναγνώστης (του Πλάτωνα, του Κικέρωνα, του Φενελόν, του Βολταίρου, του Ρουσσώ, του Μποσυέ, για να μην παραθέσουμε κι άλλους) αλλά δεν εξάντλησε όλα τα θέματα. Αξιοποίησε τις ικανότητες της εξαιρετικής του μνήμης για να αφομοιώσει τα ισχυρά σημεία κάθε έργου.

Αν και οι καθηγητές τον επαινούσαν, είχε μέτρια αποτελέσματα στα γαλλικά (κακή σύνταξη, ορθογραφικά και γραμματικά κενά, λεξιλογικά λάθη), στα λατινικά και στη ρωμαϊκή φιλοσοφία. Δεν είχε ιδιαίτερη έφεση στις ξένες γλώσσες, εκτός των ιταλικών (αλλά ήταν γι' αυτόν «ξένη» γλώσσα;).

 Ευτυχώς, ήταν άριστος στα μαθηματικά (έστω κι αν δεν αναγραφόταν παρά μόνο μια φορά στην κατάσταση των βραβευμένων μαθητών σ' αυτό το μάθημα το 1873) και στην ιστορία (που χρησιμοποιούσε για να ερμηνεύσει το παρόν, αλλά επίσης σαν ανεξάντλητη δεξαμενή προτύπων για μίμηση). Ο μαθητής Βοναπάρτης βρισκόταν λοιπόν πάνω από το μέσο όρο, πέτυχε στις απολυτήριες εξετάσεις και κατάφερε να εισαχθεί στη στρατιωτική σχολή στο Παρίσι, όπου τον κατεύθυναν στο πυροβολικό, αφού ήταν καλός στα μαθηματικά. Πέρασε έτσι τους πρώτους δώδεκα μήνες στο Παρίσι, από τον Οκτώβριο του 1784 μέχρι τον Οκτώβριο του 1785.